Η Συναισθηματική Νοημοσύνη - Γιατί το "EQ" είναι πιο σημαντικό από το "IQ" του Daniel Goleman

Τι κάνει μερικούς ανθρώπους να έχουν καλή διάθεση και αισιοδοξία;

Πώς τα ευχάριστα ή και τα δυσάρεστα συναισθήματα μεταδίδονται από έναν άνθρωπο στον άλλο;

Πώς εξηγείται η επιθετική συμπεριφορά;

Πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός μας όταν σκεφτόμαστε ή όταν βιώνουμε κάποιο συναίσθημα ή όταν ονειρευόμαστε;

Τι είναι η "συναισθηματική νοημοσύνη"; Πώς μπορούν προγράμματα "συναισθηματικής εκπαίδευσης" κατά την παιδική ηλικία να επηρεάσουν θετικά τη "συναισθηματική νοημοσύνη" και την ψυχική υγεία; Είναι άραγε το IQ γενετικά προκαθορισμένο και δεν μπορεί να αλλάξει από τις εμπειρίες της ζωής;

Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας τις απόψεις των μεγάλων φιλοσόφων , τα ευρήματα από συστηματικές μελέτες, παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, προσδιορίζει τους παράγοντες που κάνουν κάποιους ανθρώπους να πετυχαίνουν και κάποιους να αποτυγχάνουν στη ζωή τους. Αυτοί οι παράγοντες συνθέτουν μια εντελώς διαφορετική ευφυΐα, τη συναισθηματική νοημοσύνη. Η συναισθηματική νοημοσύνη περιλαμβάνει αυτοεπίγνωση και έλεγχο των παρορμήσεων, επιμονή, ζήλο και αυτοενεργοποίηση, ενσυναίσθηση και κοινωνική προσαρμοστικότητα.

Αυτές είναι οι δεξιότητες των ανθρώπων:

• που διαπρέπουν στη ζωή,
• που οικοδομούν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις
• που διαπρέπουν στο χώρο εργασίας
• που χαρακτηρίζονται από ποιότητα χαρακτήρα, αυτοπειθαρχία, αλτρουισμό και συμπόνια και που κάνουν αυτόν τον κόσμο καλύτερο
• Αντίθετα, σύμφωνα με τον Goldman, οι ελλείψεις στον τομέα της συναισθηματικής νοημοσύνης οδηγούν σε προβλήματα στο γάμο, στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εργασία.

Το βιβλίο αυτό με ενθουσίασε για την αμεσότητα, την αισιοδοξία του, γιατί ο συγγραφέας του υποστηρίζει ότι η "συναισθηματική νοημοσύνη" μπορεί να διδαχθεί. Γιατί καθοδηγεί με λεπτομέρειες γονείς και εκπαιδευτικούς ώστε να εκμεταλλευθούν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το μοναδικό κανάλι επικοινωνίας στην παιδική ηλικία.

Εδώ θα σας παρουσιάσω λίγες από τις σημειώσεις μου ως ερέθισμα για να το διαβάσετε.

Πρώτα απ' όλα ο συγγραφέας ξεκινά από το απόφθεγμα του Αριστοτέλη (Ηθική Νικομάχεια): "Ο καθένας μπορεί να θυμώσει-αυτό είναι εύκολο.. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο-αυτό δεν είναι εύκολο" 

Η τελευταία δεκαετία υπήρξε μάρτυρας τέτοιων σταθερά επαναλαμβανόμενων καταστάσεων (εννοεί βίας και ντροπής) , που απεικονίζουν την έξαρση ενός συναισθηματικού παραλογισμού, μιας απογοήτευσης και μιας αδιαφορίας μέσα στις οικογένειές μας, τις πόλεις μας, και την κοινωνική ζωή γενικότερα. Αυτά τα χρόνια κατέγραψαν την αύξηση της οργής και της απελπισίας, είτε μέσα στην ατάραχη μοναξιά των πιτσιρικάδων που έμειναν κλειδαμπαρωμένοι, μόνοι με την τηλεόραση που υποκατέστησε την μπέιμπι σίτερ, είτε μέσα μέσα στον πόνο των παιδιών που εγκαταλείφθηκαν, παραμελήθηκαν, κακοποιήθηκαν ή έζησαν την οδυνηρή εμπειρία της κλονισμένης σχέσης των γονιών τους. Μια διάχυτη συναισθηματική δυστυχία μεταφράζεται σε αριθμούς που δείχνουν την έξαρση της απόγνωσης στον κόσμο, υπενθυμίζοντας ότι τα κύματα της επιθετικότητας φουσκώνουν απειλητικά.

(Το βιβλίο γράφτηκε το 1995! Το φαντάζεστε;)- Συνεχίζεται........

Τα λέμε!